Persian Gulf.
2018 hatte ich die unglaubliche Möglichkeit, in den Iran zu reisen – ein Land, das mich mit seiner Kultur, Gastfreundschaft und atemberaubenden Landschaften tief beeindruckte. Mein Ziel war der Persische Golf, doch anstatt schnell ans Meer zu fliegen, entschied ich mich für eine 24-stündige Zugfahrt von Teheran in den Süden. Die Reise war ein Erlebnis für sich: Zunächst das geschäftige Treiben der Hauptstadt, dann weite Ebenen, gefolgt von kargen Bergen und endlosen Wüsten, die im Abendlicht leuchteten. In der Nacht wiegte mich das monotone Rattern der Räder in den Schlaf, und als ich morgens erwachte, hatte sich die Landschaft völlig verändert – Palmen, feuchte Luft und schließlich das glitzernde Blau des Persischen Golfs. Als ich aus dem Zug stieg und die warme Brise des Meeres spürte, wusste ich, dass sich jede Minute dieser langen Reise gelohnt hatte.
در سال ۲۰۱۸، من فرصت فوق‌العاده‌ای برای سفر به ایران داشتم - کشوری که با فرهنگ، مهمان‌نوازی و چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌اش به شدت تحت تأثیرم قرار داد. مقصد من خلیج فارس بود، اما به جای پرواز سریع به سمت دریا، تصمیم گرفتم سفری ۲۴ ساعته با قطار از تهران به جنوب داشته باشم. این سفر خود یک تجربه بود: ابتدا، فعالیت پرهیاهوی پایتخت، سپس دشت‌های وسیع، به دنبال آن کوه‌های بیابانی و بی‌پایانی از صحرا که در نور غروب می‌درخشیدند. شب، صدای یکنواخت چرخ‌ها مرا به خواب برد و هنگامی که در صبح بیدار شدم، منظره به کلی تغییر کرده بود - درختان نخل، هوای مرطوب و در نهایت آبی درخشان خلیج فارس. وقتی از قطار پیاده شدم و نسیم گرم دریا را حس کردم، می‌دانستم هر دقیقه از این سفر طولانی ارزشش را داشت.
In 2018, I had the incredible opportunity to travel to Iran – a country that deeply impressed me with its culture, hospitality, and breathtaking landscapes. My destination was the Persian Gulf, but instead of quickly flying to the sea, I opted for a 24-hour train journey from Tehran to the south. The trip itself was an experience: first, the bustling activity of the capital, then vast plains, followed by barren mountains and endless deserts that glowed in the evening light. At night, the monotonous clatter of the wheels lulled me to sleep, and when I awoke in the morning, the landscape had transformed completely – palm trees, humid air, and finally the shimmering blue of the Persian Gulf. As I stepped off the train and felt the warm sea breeze, I knew every minute of this long journey had been worthwhile.
The person seen in the pictures is quite special. After getting to know my Persian wife, he became part of the family, Fazel Mosalanezhad. A true artist and a good friend.
